Bu süreçte, oğluma daha güzel bir gelecek sunup, ileride onun yaptığı sporlara eşlik edebilme hevesi ve tek çocuk olmasından kaynaklı ileride bizim yaşayabileceğimiz sağlık problemleri nedeniyle hayat kalitesinin çok düşmesi korkusu, beni canlı tuttu. Ve canım eşimin sonsuz desteği ile tüm aile yavaş yavaş geçiş yapmaya başladık. Hala ilerlemeye çalıştığımızdan bahsediyorum; çünkü bütünsel sağlık büyük bir dünya ve ben bir kapısını aralayıp içeriye girmeye çalışıyorum.

Süreç, yavaş yavaş çoğu zaman çıkmaz yollarla döşeli bir labirent gibiydi başlarda. Çünkü yolumu bilemiyordum… Hangisini önce ve neden yapmalıydım hakim değildim. Hekimlik eğitimime rağmen, okuduklarımı sindirmem zaman alıyor, uygulamaya geçişte aksaklıklar yaşıyordum. Sonra farkettim ki bunlar tohumdu. Ekip unuttuklarım hatta vazgeçmeye başladıklarım… Sonra bir anda yeşerdi ve o kadar hızlı büyümeye başladılar ki yaptığım yanlışları kabullenip, bazen kendime yüklenip (bu mevzu hala devam ettiği için MBSR eğitimi almaya karar vedim) daha da ileriye taşımaya niyetlendim. Eğitimlerime, okuduğum makalelere ve kitaplara, kendi deneyimlerimi de katıp hastalarımla paylaşmak benim için çok güzel bir mutluluk olacaktı. Ve bir işte mutluluk varsa alınan yol uzun ve bitmesini istemediğin bir seyehat gibi oluyor.